به هر حال وقتی می‌توان با هزینه‌ای معادل یکی از مکمل‌های فوق نیازهای پروتئین را در سطح عالی با کیفیت مناسب و ایمن برای مدتی معادل دورۀ همان مکمل تأمین کرد و عوارض یک رژیم با پروتئین بالا را به کمترین حد ممکن رساند، جای هیچ بحثی باقی نمی‌ماند که رژیم به مکمل اولویت داشته و تأمین نیازهای پروتئینی ورزشکاران حتی در سطوح بالاتر ورزشی به هیج وجه شایسته استفاده از مکمل‌های پروتئینی نیست.
اما جای این سؤال باقی می‌ماند که: پس این مکمل‌ها برای چه کسانی مفید است، یا چه ورزشکارانی باید از این مکمل‌ها استفاده کنند.
اول باید گفت که اکثر مکمل‌ها از ترکیباتی تشکیل شده‌اند که: بدن انسان آنها را به مقدار کافی می‌سازد و یا در غذاها بطور طبیعی وجود دارد و بهترین ورزشکاران از لحاظ رژیمی، ورزشکارانی هستند که اکثریت بهترین مکمل‌ها برایشان بی‌اثر باشد یعنی این چنین ورزشکاری از لحاظ رژیم غذایی در جایگاه خوبی قرار داشته و کمبود غذایی ندارد، اما اگر مکملی روی چنین ورزشکارانی اثری شگرف داشت یکی از موارد زیر مطرح می‌شود:
1- برخی مواد تشکیل دهنده این مکمل در بدن ورزشکار کم می‌باشد،
2- برخی مواد تشکیل دهنده این مکمل از لحاظ غذایی قابل تأمین نبوده یا شامل اجزای جدید غیرغذاییست.
3- برخی مواد تشکیل دهنده این مکمل در غذاهای محل زندگی آن ورزشکار کم بوده و از نظر غذایی قابل تأمین نیست.
4- برخی از اجزاء تشکیل دهنده این مکمل اولین باری است که توسط ورزشکار بصورت مکمل دریافت می‌شود.
5- برخی مواد تشکیل دهنده این مکمل در مقادیر بسیار بالاتر از حد نیاز ورزشکاران وجود دارد یا اینکه
6- برخی مواد تشکیل دهنده این مکمل شامل مواد دارویی (هورمون‌ها) یا مواد غیرمجاز است.